W trakcie stanu wojennego Wspólnota Krwi Chrystusa w Polsce rozpoczęła swoją działalność. To zgromadzenie, które początkowo narodziło się na Zachodzie jako Bractwo, znalazło w Polsce sprzyjające warunki do wzrostu i przekształciło się w ruch odnowy Kościoła. W warunkach konieczności ukrywania się Wspólnota rozwijała się, realizując pierwotny plan Założycieli, który zakładał współpracę pomiędzy kapłanami, braćmi, siostrami i świeckimi, inspirowaną duchem Soboru. Na początku, współpraca ta miała miejsce w partnerstwie z Siostrami Adoratorkami Krwi Chrystusa (ASC). Pierwsze publiczne spotkanie miało miejsce w kościele św. Marcina we Wrocławiu 20.12.1981 r. z inicjatywy ks. Winfrieda Wermtera CPPS.

W przeszłości, z różnych powodów, w tym kulturowych, akcentowano bardziej aspekty pobożne, odnosząc się do Krwi Chrystusa. Betonowano kult „Ceny Zbawienia” jako wyraz „Ceny Miłości Boga do człowieka”, nie poszukując w jego przesłaniu szczególnej inspiracji dla codziennego życia. Taki sposób postrzegania wynikał także z bardziej przedmiotowego podejścia do znaczenia Krwi Chrystusa.